ҚАРИЛИК Ёлғизлик бошланар бундан буёғи, қочиб қутулмассан, одам боласи. Ойларни, йилларни тутсанг бўйингга, Сойларни, чўлларни тутсанг бўйингга, ўлчаб етолмассан, одам боласи. Энди кўплар билан орам совуган, кўплар омадимга севинмас энди. Йигирма уч ёшимда мени севганлар ўттиз уч ёшимда севолмас энди. Мен, ахир, на чўлман, на йўл, на кўча, Ахир, ҳамманики бўла олмайман. Мени севганлар деб ўла-ўлгунча Йигирма уч ёшимда қола олмайман. Қанчалик сўзлар бор сўзимдан жасур, энди чақирмоққа нафасим йўқдир. Энди бу дунёда ўзимдан жасур сўзларни ёзмоққа ҳавасим йўқдир. Йиғини бас қилди, тинди шеърим ҳам, қариди мисралар, сўзлар мен билан. Дўстлар ёшлигича қолар шеъримда, қаримоқ истамас дўстлар мен билан. Илоҳим, қарилик шундай экан-да, дўстлардан жимгина узилар одам. Умр лойқаланган сувдай экан-да, озайгани сари тозарар одам. Ичиму ташимнинг занги ювилар, сатрлар кўкарар бу оқ вароқда. Узоқдир юрак-ла қўлнинг ораси, хайрият, ўлмадим шу оралиқда. Сўзлар юрагимдан қўлимга етди, бироз сарғайди ва сўлди, на илож. Бироз жасурлиги, шўхлиги йитди, гина қилмасинлар, йўл-да, на илож. Энди болта кесмас ақлим кесганни, тириклик тотини биламан энди. Бу кўҳна дунёда ҳар нафасимни дарахтдан мевадай тераман енди. Сўнг нафас дунёда ҳар недан ширин, шоир ҳам қарийди, ўлар – биламан. Сўзидан қон хиди келган шоирнинг оғзидан сут ҳиди келар – биламан. Бу дунё бир қайнар қозондир, илло, сўндирмас ўтини на қор, на ёмғир. Бу дунёдан кетиш осондир, аммо дунё-ла чиқишиб яшамоқ оғир... - @xayrulla_xamidov