@sahra_nur6:

🍂♡°{Aşk-ı
🍂♡°{Aşk-ı"_Vuslat}°♡🍂
Open In TikTok:
Region: TR
Thursday 23 January 2025 12:50:37 GMT
1033783
43979
1904
26646

Music

Download

Comments

gl5803
💓 :
Amin Amin Allahım 🤲🤲🤲
2025-01-23 19:06:42
7
gulnar.menmedova
Gulnar Menmedova :
Amin
2025-01-24 08:50:10
2
13_slm_13
. :
YA UCA ALLAH (C.C)🌹🌹🌹🤲🏻
2025-01-28 21:02:19
0
natiqisayev88
Natiq İsayev88 :
amin Allah🤲
2025-01-24 10:29:29
2
nail__0527
Nail__052 :
амин
2025-01-24 09:35:02
1
tikto.com.murat
myrat boss :
allxamdyllillax
2025-01-24 07:00:54
1
user1339914460076
Nurık 777 :
Allahim Amin.🙏
2025-01-25 03:48:04
0
adile.aydn2
Adile Aydın :
ammmmmmmmin allah🙏🙏🙏
2025-01-24 12:20:19
0
crsti.crstiozem
Crsti Crstiozem :
amin amin amin🤲🤲🤲🤲🤲
2025-01-24 06:42:09
1
user5731341261678
eljesaavdo :
@Amin.Amin.inshalla
2025-01-24 08:15:20
0
aneliamilkova30
anelia milkova :
Amin
2025-01-24 09:58:59
1
esg7328
7328 :
Amin
2025-01-24 08:40:18
1
azis.angelov99
Azis Angelov :
Amin
2025-01-24 08:15:54
1
zehrakarimova4
marina :
amin amin amin
2025-01-23 20:05:30
1
gkgghjgf
gkgghjgf :
Amin
2025-01-24 08:17:36
1
negipcoca
coca coca :
amin amin amin
2025-01-24 12:19:18
0
museyib239
Ya Huseyn :
Amin Allahim
2025-01-24 13:07:06
0
senay.yakup5
Senay Yakup :
amin
2025-01-24 15:39:12
0
mastan.mastan.ome6
Masters omer :
amin
2025-01-26 05:35:30
0
remzisalimov8
remzi@salimov :
Amin
2025-01-24 12:18:05
0
nyny7200
nyny7200 :
Amin
2025-01-25 18:25:13
0
hasiyatmasihan
hasiyatmasihan :
Amin 🤲🤲🤲
2025-01-24 11:15:46
0
asifaxundovv
Asif Masallı :
Amin
2025-02-24 08:40:51
0
shelay.shelay
Shelay Shelay :
amin
2025-01-24 08:34:27
0
aynur.anil
Aynur Anil :
amin
2025-01-24 12:27:39
0
To see more videos from user @sahra_nur6, please go to the Tikwm homepage.

Other Videos

#pov : you’re in the edge of your life and isolating yourself is the best way you can do for yourself tahimik ang gabi. walang ingay kundi ang paghampas ng alon sa dalampasigan at andito ka nakatayo sa veranda ng isang lumang bahay sa tabing-dagat. walang ibang tao rito kundi ikaw. ikaw lang at ang mga multo mo. walang ingay maliban sa marahang bulong ng hangin at sa tunog ng mga dahon na sumasayaw sa lupa. this is how you wanted it—tahimik, malayo. walang nakakaalam kung nasaan ka. at least, that’s what you thought. matagal mo nang gustong mawala—hindi sa literal na paraan, pero sa mundo ng mga tao. gusto mo lang ng kapayapaan, kahit alam mong hindi mo ito kailanman mahahanap. hanggang sa dumating siya, “you really thought i wouldn’t find you?” nanigas ka sa kinatatayuan mo. that voice—deep, steady, familiar. it cut through the silence, disrupting the peace you thought you had found. dahan-dahan kang lumingon. and there he was—standing by the door, arms crossed, looking at you like he had seen this coming from a mile away. jeremiah. “you know you can’t run forever, right?” his face was calm, pero may kung anong lalim sa mata niya na parang nagsasabing alam na niya ang bawat iniisip mo bago mo pa man maisip. “jeremiah.” his name left your lips before you could stop it. “akala mo talaga makakatakas ka?” he said, stepping forward. “you should know better by now.” napalunok ka, “anong ginagawa mo rito?”  ngumiti siya—hindi ngiti ng kasiyahan, kundi ngiti ng isang taong alam ang sagot sa tanong bago pa ito itanong. “alam mong mahahanap kita.” you rolled your eyes. “seryoso, paano?” umangat ang isang sulok ng labi niya, parang naaaliw sa pagka-frustrate mo. “i know you. you can push everyone away, but you should know by now that i’m not everyone.”  napatigil ka. simple lang ang sinabi niya, pero ramdam mong mas malalim ang ibig niyang iparating. ang tono ng boses niya, parang nagsasabing “you can run, but you can’t hide. not from me.” hindi siya gumalaw mula sa kinatatayuan niya, pero ramdam mong hindi siya aalis hangga’t hindi niya nakukuha ang sagot na gusto niya. jeremiah always knew when to push and when to wait. “you think isolating yourself will fix things?” his voice was soft, pero matalim. “you think being alone will make it hurt less?”  “you think disappearing will make the pain stop?” his voice was gentle, pero may bahid ng lungkot. “alam mo kung anong mas mahirap? pretending you don’t want to be found.” pumikit ka, sinusubukang pigilan ang kirot na unti-unting pumupunit sa loob mo. pero hindi ka na makatakbo. hindi ka na makapagtago. kasi kaharap mo ang taong kabisado ka, kabisadong-kabisado. hindi siya nagsalita ng ilang sandali. hinayaan ka lang niyang huminga. then, slowly, he sat down on the wooden floor of the veranda, his back against the railing, looking out at the same endless ocean. hindi ka niya hinawakan, pero ramdam mo ang init ng presensya niya sa tabi mo. “you can lie to everyone else, pero hindi sa akin.” you clenched your fists. gusto mong magalit. gusto mong sabihin sa kanya na wala siyang karapatang sumunod, na wala siyang karapatang pakialaman ka. pero ang totoo? hindi mo alam kung paano ipaliwanag ang lungkot na dinadala mo. hindi mo alam kung paano sabihin sa kanya na ilang buwan ka nang hindi natutulog nang maayos, na ilang beses ka nang nagising sa gitna ng gabi, hinihingal, kinakain ng takot na hindi mo maipaliwanag. you wanted to tell him everything, pero paano mo sisimulan? “you know,” he started, voice calm and steady. “i’ve always known you’d do this.” napakunot ang noo mo, “do what?” he smiled just a little, looking at you. “disappear.” you scoffed. “hayaan mo nalang ako.” tumawa siya nang mahina, pero may lungkot sa mata niya. “you don’t want that.” hindi ka sumagot. “you tend to push people away,” he continued, voice barely above a whisper. “but deep down, you’re just waiting for someone who won’t leave, no matter how hard you push.” ++ continuation on comment section  [ #jeoong #jeremiahemmanuelong ]
#pov : you’re in the edge of your life and isolating yourself is the best way you can do for yourself tahimik ang gabi. walang ingay kundi ang paghampas ng alon sa dalampasigan at andito ka nakatayo sa veranda ng isang lumang bahay sa tabing-dagat. walang ibang tao rito kundi ikaw. ikaw lang at ang mga multo mo. walang ingay maliban sa marahang bulong ng hangin at sa tunog ng mga dahon na sumasayaw sa lupa. this is how you wanted it—tahimik, malayo. walang nakakaalam kung nasaan ka. at least, that’s what you thought. matagal mo nang gustong mawala—hindi sa literal na paraan, pero sa mundo ng mga tao. gusto mo lang ng kapayapaan, kahit alam mong hindi mo ito kailanman mahahanap. hanggang sa dumating siya, “you really thought i wouldn’t find you?” nanigas ka sa kinatatayuan mo. that voice—deep, steady, familiar. it cut through the silence, disrupting the peace you thought you had found. dahan-dahan kang lumingon. and there he was—standing by the door, arms crossed, looking at you like he had seen this coming from a mile away. jeremiah. “you know you can’t run forever, right?” his face was calm, pero may kung anong lalim sa mata niya na parang nagsasabing alam na niya ang bawat iniisip mo bago mo pa man maisip. “jeremiah.” his name left your lips before you could stop it. “akala mo talaga makakatakas ka?” he said, stepping forward. “you should know better by now.” napalunok ka, “anong ginagawa mo rito?” ngumiti siya—hindi ngiti ng kasiyahan, kundi ngiti ng isang taong alam ang sagot sa tanong bago pa ito itanong. “alam mong mahahanap kita.” you rolled your eyes. “seryoso, paano?” umangat ang isang sulok ng labi niya, parang naaaliw sa pagka-frustrate mo. “i know you. you can push everyone away, but you should know by now that i’m not everyone.” napatigil ka. simple lang ang sinabi niya, pero ramdam mong mas malalim ang ibig niyang iparating. ang tono ng boses niya, parang nagsasabing “you can run, but you can’t hide. not from me.” hindi siya gumalaw mula sa kinatatayuan niya, pero ramdam mong hindi siya aalis hangga’t hindi niya nakukuha ang sagot na gusto niya. jeremiah always knew when to push and when to wait. “you think isolating yourself will fix things?” his voice was soft, pero matalim. “you think being alone will make it hurt less?” “you think disappearing will make the pain stop?” his voice was gentle, pero may bahid ng lungkot. “alam mo kung anong mas mahirap? pretending you don’t want to be found.” pumikit ka, sinusubukang pigilan ang kirot na unti-unting pumupunit sa loob mo. pero hindi ka na makatakbo. hindi ka na makapagtago. kasi kaharap mo ang taong kabisado ka, kabisadong-kabisado. hindi siya nagsalita ng ilang sandali. hinayaan ka lang niyang huminga. then, slowly, he sat down on the wooden floor of the veranda, his back against the railing, looking out at the same endless ocean. hindi ka niya hinawakan, pero ramdam mo ang init ng presensya niya sa tabi mo. “you can lie to everyone else, pero hindi sa akin.” you clenched your fists. gusto mong magalit. gusto mong sabihin sa kanya na wala siyang karapatang sumunod, na wala siyang karapatang pakialaman ka. pero ang totoo? hindi mo alam kung paano ipaliwanag ang lungkot na dinadala mo. hindi mo alam kung paano sabihin sa kanya na ilang buwan ka nang hindi natutulog nang maayos, na ilang beses ka nang nagising sa gitna ng gabi, hinihingal, kinakain ng takot na hindi mo maipaliwanag. you wanted to tell him everything, pero paano mo sisimulan? “you know,” he started, voice calm and steady. “i’ve always known you’d do this.” napakunot ang noo mo, “do what?” he smiled just a little, looking at you. “disappear.” you scoffed. “hayaan mo nalang ako.” tumawa siya nang mahina, pero may lungkot sa mata niya. “you don’t want that.” hindi ka sumagot. “you tend to push people away,” he continued, voice barely above a whisper. “but deep down, you’re just waiting for someone who won’t leave, no matter how hard you push.” ++ continuation on comment section [ #jeoong #jeremiahemmanuelong ]

About