Bazen ne sevilmeyi bildim ne de anlatabilmeyi… Aile dedikleri şeyin sıcaklığı sadece başkalarının hikayelerinde vardı, bizde hep eksik bir şeylerdi. Bir yanım sevilmek isterken, diğer yanım ya yine yarım kalırsam?’diye korktu. En çok güvendiğim insanlar, en derin kırıklıklarımı bıraktı bana. Bir yandan sevmeye aç bir kalp taşıyorum, diğer yandan kimseye yer vermeye cesaret edemeyen bir enkaz her gidiş, içimdeki beni biraz daha götürdü. Artık susuyorum… çünkü konuşsam kim anlar ki anlatamıyorum, çünkü içimdeki dili kimse bilmiyor zaten...