@susana_magic_witch: Ta, co do drzew mówiła” Na skraju lasu żyła szeptucha, którą ludzie zwali tą, co do drzew mówiła. Każdego dnia przychodzili do niej chłopi i kobiety, z dziećmi i starcami. Jednemu trzeba było ściągnąć urok ze złego oka, drugiemu zdjąć klątwę, trzeciemu ulżyć w bólu, który nie dawał spać po nocach. Szeptucha odmawiała zaklęcia, szeptała nad wodą, czasem zlizywała gorączkę z czoła, czasem spalała chorobę w wosku albo okadzała dymem bylicy. I choć wszyscy odchodzili lżejsi, zdrowsi, spokojniejsi – ona każdego dnia niosła w sobie to, co z nich zdjęła. Bo ludzie nie wiedzieli, że moc, która leczy, także wciąga w siebie cudze cierpienia. I że czasem szeptucha po dniach i tygodniach takiej pracy siadała w izbie, gasła jej twarz i dłonie drżały z wycieńczenia. ⸻ Zmęczenie Pewnej nocy, gdy księżyc wisiał wysoko, poczuła, że jej własne ciało nie ma siły wstać. Ból obcy, cudze lęki, obce klątwy – wszystkie osiadły w jej wnętrzu jak kamienie. Szeptucha wiedziała, że jeśli teraz nie odda tego, co wchłonęła, umrze szybciej niż ci, których ratowała. ⸻ Do wody Wzięła dzban i poszła do strumienia, który płynął niedaleko. Nabrała wody i piła łykami, a potem obmyła twarz, dłonie, kark. Szeptała: „Wodo żywa, siostro czysta, spłucz ze mnie choroby, spłucz ciężary. Co nie moje – w nurtach ginie, co mi służy – niech zostanie przy mnie.” Czuła, jak woda chłodzi jej skórę i zmywa ciemność, która się do niej przykleiła. ⸻ Do ognia Wróciła do chaty, zapaliła świecę i patrzyła w płomień. Przed sobą położyła kawałek pergaminu i spisała wszystkie słowa, które słyszała z ludzkich ust – przekleństwa, złorzeczenia, jęki i krzyki. A potem wrzuciła kartkę w ogień. Szeptała: „Ogień święty, w popiół zamień, co mi cudze – w dym się rozpłynie. Niech płomień oczyści, niech jasność zostaje, a co złe – w proch się obraca i ginie.” ⸻ Do ziemi Boso wyszła na pole, stanęła na ziemi i poczuła, jak stopy wciąga chłód gruntu. Klęknęła i wbiła dłonie w ziemię, a ciężar w niej pulsował jak czarna krew. Szeptała: „Matko ziemio, w głąb zabierz troski, rozpuść przekleństwa, uzdrów kości. Co ciężkie – do ciebie spływa, co czyste – przy mnie zostaje i pływa.” Czuła, jak drży cała ziemia, jakby ją słuchała. ⸻ Do drzew Na koniec poszła do starej lipy, tej samej, pod którą od dziecka odpoczywała. Oparła się o pień, objęła go ramionami i zaszeptała: „Drzewo silne, drzewo stare, przyjmij moje troski, oddaj mi wiarę. Co ciężkie – w korzenie schodzi, co złe – w ziemi się rozchodzi. A mnie zostaw czystą i silną, abym znów mogła ludziom pomóc.” Poczuła, jak drzewo pije jej zmęczenie, a w zamian wlewa w nią spokój. ⸻ Nad ranem wróciła do izby. W oczach miała znów światło, a dłonie były mocne i pewne. Ludzie, którzy przyszli następnego dnia, niczego nie zauważyli – oprócz tego, że znów im pomogła. Ale tylko ona wiedziała, że gdyby nie te noce oczyszczania – woda, ogień, ziemia i drzewa – już dawno nie miałaby w sobie sił. ⸻ Morał „Szeptucha ma moc – ale jest też człowiekiem. Niesie cudze choroby, złe słowa i ciężary. Dlatego musi je oddawać naturze, bo inaczej sama by się nimi zatruła. I tak jak każdy, potrzebuje odpoczynku, oczyszczenia i ochrony. Bo moc nie oznacza, że nie boli – oznacza tylko, że potrafi dźwignąć cudzy ból… i znaleźć sposób, by go od siebie uwolnić.”

Susanamagicwitch🏴󠁧󠁢󠁳󠁣󠁴󠁿

Open In TikTok:

Region: GB

Wednesday 20 August 2025 11:39:42 GMT