Alfa_911 :
Bəzən bir qoxu, illər öncə bağladığımız qapıları sükutla aralayır. Sanki unudulmuş anlar bir-bir canlanır, içimizdəki incə kölgələr və işıqlar yenidən nəfəs alır. Hər nəfəsdə o xatirə yanımızda dayanır, danışır, gülümsəyir… Görünən hər şey dəyişib, amma içimizdə hələ də yaşayır .Sanki zamanın içində gizlənmiş görünməz bir əl, xatirələrimizi yavaş-yavaş silkələyir, unudulmuş hər hissi, hər titrək ürək döyüntüsünü işıqlandırır. Gecələr daha da yaxın gəlir, yuxularımıza sızır, orada susan hekayələri danışır. Biz sadəcə dayanıb dinləyirik, hiss edirik, keçmişin sükutlu melodiyasını içimizdə duyuruq.
Və hər dəfə o qoxu ilə qarşılaşanda zaman dayanır: keçmiş və indiki zaman qarışır, hər şey bir anlıq iç-içə keçir. Biz o görünməz bağın içində dayanıb xatirələri bir-birinə bağlayırıq. Amma bəzən, ən gözlənilməz anda, qoxu özü də yox olur. Qalıq heç nə buraxmadan yoxa çıxır və biz anlamağa çalışarkən görürük ki, əsl xatirə heç qoxuda deyilmiş – o, sadəcə bizdə, qəlbimizdə gizlənirmiş. Həqiqət budur ki, bəzən keçmişin səsi, qoxusu və xatirəsi olmadan da yaşamağa, sevməyə və gülməyə davam etmək mümkündür. Və bunu anlamaq, ən gözlənilməz dərs olur...
2025-09-01 09:24:57