@abdullah.demiralp30: AH BENİM ÇOCUKLUĞUM Sokak aralarında yankılanan demirin çığlığıyla karışırdı barutun taneli soluğu, annemin tandırdan kopardığı sıcak ekmeğe salçanın kızıl hafızası sinerdi. O koku… sadece burun deliklerimde değil, ruh denilen görünmez defterin kıvrımlarında saklanırdı, yoksulluğun en kadim şöleni, açlığın utancını kahkahaya dönüştüren gizli şarap. Siyah önlüğüm, dizlerimde yamalı kader, sol cebimde kırık uçlu kalemler… Ve defterimin kenarında kanayan değil, direnen harfler. Çocukluğun, varlığın, kaybolmayan lekesi. Her köşe başı, bir yasak tabelesi, bir asker gölgesi, bir bilinmezliğin susturulmuş hecesi. Ama biz yine de ip atlardık, gazoz kapaklarından evrenler inşa ederdik, çelik çomakla ölçtüğümüz şey umut değil, zamandı, geleceğin kırık pencerelerden nasıl içeri sızdığını öğrenirdik. Hakkâri… Dağların omuzladığı yetim bir destan, çocuk gözlerinde yarım bırakılmış tebessüm, kışın iliğe saplanan bıçak, yazın dut dallarında unutulmuş renklerin sürgünü. Ve o yıllar… Her sokak başı bir karakolun suskun tuzağı, her akşamüstü yasakların zil sesi, her sabah sirenlerin titrettiği gökyüzü, her gece korkunun yorganı. Ama yine de aşk vardı: gizli, masum, saklı… bir bakışın kâinatı değiştirdiği, bir mendilin ömrü gizlediği, bir gülüşün kurşuna kafa tuttuğu aşk. Ah çocukluğum, ah Hakkâri… biz silahların gölgesinde büyüdük, ama gökyüzüne uçurtma bırakmayı unutmadık. Kirle barışık ellerimiz, kiraz dallarına hep ulaşmak istedi. Korkunun koynunda bile sevdayı en kırılgan çiçek gibi koruduk. Ve şimdi… her anı, içimde bir ağıtın yankısıdır: salçalı ekmeğin kızıl kokusu, siyah önlüğün tuzlu teri, sokakların barutla karışmış soluğu… Hepsi yan yana, hepsi birden, çocukluğumun kara tahtasına silinmez tebeşirle kazınmış unutulmaz bir yazgı gibi. Abdullah Demiralp

Abdullah DEMİRALP

Open In TikTok:

Region: TR

Thursday 04 September 2025 14:12:40 GMT