1. Home
  2. Detail

@ali.ibrahim4608: طب انا هقول ايه الله يرحمه ويغفر له ويسكنه فسيح جناته

Ali ibrahim
Ali ibrahim
Open In TikTok:
Region: EG
Wednesday 17 September 2025 07:48:30 GMT
4637
62
0
6

Music

Download

No Watermark .mp4 (0MB) No Watermark(HD) .mp4 (0MB) Watermark .mp4 (0MB) Music .mp3

Comments

There are no more comments for this video.
To see more videos from user @ali.ibrahim4608, please go to the Tikwm homepage.

Other Videos

happy birthday to me 🤍🫰🏻 #ultahku#17agustus#fouryoupage#bismillahrame#selamatultah#untuk#diriku#fyppppppppppppppppppppppp#4u#xybca
happy birthday to me 🤍🫰🏻 #ultahku#17agustus#fouryoupage#bismillahrame#selamatultah#untuk#diriku#fyppppppppppppppppppppppp#4u#xybca
من تنقصهم الشجاعة يجدون دائما فلسفة يفسرون بها ذلك.. #مسلسل #قيامة_ارطغرل #ابن_سليمان_شاه_ارطغرل #تورغوت #دراما #dirilişertuğrul #fouryou #fyp #viralditiktok #viral_video #CapCut
من تنقصهم الشجاعة يجدون دائما فلسفة يفسرون بها ذلك.. #مسلسل #قيامة_ارطغرل #ابن_سليمان_شاه_ارطغرل #تورغوت #دراما #dirilişertuğrul #fouryou #fyp #viralditiktok #viral_video #CapCut
#fypシ #storywa #trending
#fypシ #storywa #trending
يا بوخالـــــــــد مثل أي باروت .. ‏ولّع وشفنا كيف نوقف فداهــــــــا ‏تقدر تسمّينا كتيبة هل المــــــــوت .. ‏من عشقنا للموت فدوة ثراهـــــــا ‏ياشيخ مابيها عمارات وبيـــــــــوت .. ‏يكفي أشوفك شامخٍ في سماهــــا 🇦🇪❤️#اكسبلورexplore #اكسبلور #الامارات #ابوظبي
يا بوخالـــــــــد مثل أي باروت .. ‏ولّع وشفنا كيف نوقف فداهــــــــا ‏تقدر تسمّينا كتيبة هل المــــــــوت .. ‏من عشقنا للموت فدوة ثراهـــــــا ‏ياشيخ مابيها عمارات وبيـــــــــوت .. ‏يكفي أشوفك شامخٍ في سماهــــا 🇦🇪❤️#اكسبلورexplore #اكسبلور #الامارات #ابوظبي
August 2024 🇬🇧 . #fyp #اكبسلور #london #لندن #اغاني #شيلات
August 2024 🇬🇧 . #fyp #اكبسلور #london #لندن #اغاني #شيلات
Story 2 - Part 3 // Ninang ka ng kapatid ng ex mo… si Jeo Nagising ako sa liwanag mula sa bintana. Sobrang bigat ng pakiramdam ko. Napahawak ako sa noo ko. Sht. Ang sakit ng ulo ko. Dahan-dahan kong inayos ang higa ko at doon ko lang narealize—hindi ko kama ‘to. Puti ang kurtina, malinis ang kwarto, at higit sa lahat, may nakasabit na gitara sa dingding. Kilalang-kilala ko ‘to. Kwarto ni Jeo. Agad akong napahawak sa damit ko—at nagulat sa suot ko. Oversized na t-shirt. Narinig ko na lang na may pumasok mula sa pinto. Jeo: “Finally. Akala ko tatanghaliin ka pa ng gising.” Inilapag niya yung baso sa side table. Parang casual lang, as if normal lang na makita niya akong nakahiga sa kama niya. Y/N: “W-wait… bakit ako nandito? Napatingin siya saglit, habang nakakunot ang noo. Jeo: Seriously? You don’t remember? Y/N: …Hindi? Kinabahan ako. Shocks. Jeo: “You were wasted. As in sobra. Kung hindi ka pinilit ni Mommy na dito ka na lang, malamang nasa kalsada ka natulog.” Y/N: “And yung damit?” Jeo: “Relax. Wala akong ginawa. Si Mama ang nagpalit, hindi ako.” Umupo siya sa gilid ng kama, umiiwas pa rin ng tingin. Kinuha niya yung baso at iniabot sa’kin. Kinuha ko yung tubig at ininom ng diretso. Y/N: “Sh*t… sorry, nakakahiya.” Jeo: (shoulder shrug) “Sanay na.” Napataas ang kilay ko. Oh really, Jeo? Biglang tumunog ang phone niya. May message. Binasa niya saglit, tapos tumayo. Jeo: “Get ready. Pupunta tayo sa beach house.” Y/N: “Ha? Ano?” Jeo: “Extended ang birthday celebration ni Dongdong. Nagkaayaan kanina. He’s expecting you to be there.” Y/N: “Jeo, actually… I have plans today so I can’t come this time.” (Pagsisinungaling. Wala naman talaga akong plano, pero ayokong sumama—not because I had plans, but because of him.) Hindi nagsalita si Jeo. Binuksan lang niya ang phone at tila may tinawagan. Jeo: “Dong, Ninang Y/N said she can’t come.” Ilang segundo lang, narinig ko na si Dongdong na umiiyak mula sa kabilang linya. Napakurap ako. Y/N: “Fine…” Tumayo ako, inagaw yung phone at nakipag-usap. “Don’t cry, Ninang is coming, Dong.” Pilit akong ngumiti sa camera. Nakita ko kung paano nag-shift ang mood ni Dongdong, bigla syang sumaya. Napatingin ako kay Jeo. Nakita ko ang labi niya na bahagyang ngumiti, pero agad ding pinigilan. Did he just… smile? Kinuha niya yung sling bag ko at inabot sakin. Jeo: “Kung wala ka nang kailangan, let’s go.” Napatigil ako, nakatitig lang sa kanya. Jeo: “What?” Y/N: “Wala akong gamit. Uuwi muna ako—” Jeo: “No need.” Tumayo siya at naglakad papunta sa cabinet. Binuksan iyon at bumungad sa akin ang mga gamit na naiwan ko noon—shirts, shorts, yung couple jacket na binili namin sa Baguio, mga lumang dress ko na favorite niyang isuot ko, at iba pang gamit na ginagamit ko kapag dito ako nag-stay dati. Jeo: “Nandito pa lahat ng gamit mo.” I was shocked. For a few seconds, hindi ako nakapagsalita. Y/N: “Jeo, you kept them all this time? Dapat tinapon mo na lang… or binalik mo sakin.” Jeo: “Kung ibabalik ko nun, tatanggapin mo ba?” Kilala niya ako. Alam niyang hindi. Jeo: “Kaya hinayaan ko na lang dito.” Y/N: “Still… you should’ve gotten rid of them.” Jeo: “Simple lang. Alam kong darating ang time na magagamit mo ulit ‘to.” Hindi ako makapagsalita. Pilit iniintindi ang binitawam nyang salita. Y/N: “You make it sound like… you were waiting for me to come back.” Bahagya siyang natawa. Jeo: “Don’t flatter yourself. Wala nang reason para maghintay ako.” Of course Jeo would say that. Always cool, always detached. Y/N: “Good. Kasi I never asked you to wait.” Sarcastic ang tono ko. Tumango lang siya, parang wala lang. Jeo: “Exactly. Kaya huwag mong bigyan ng malisya yung pagtabi ko sa gamit mo.” Napayuko ako at kinuha ang ilang damit mula sa cabinet. Si Jeo naman naglakad palabas. Jeo: “I’ll be at the car. Lumabas ka na lang pag ready ka na.” Pagkalabas niya ng pinto, doon ko lang napansin ang isang sobre na nakaipit sa ilalim ng mga nakatupi kong damit. a letter, his handwriting clear on the front. “To Y/N, My love.” A letter meant for me… pero kailanman ay hindi nakarating. #jeo
Story 2 - Part 3 // Ninang ka ng kapatid ng ex mo… si Jeo Nagising ako sa liwanag mula sa bintana. Sobrang bigat ng pakiramdam ko. Napahawak ako sa noo ko. Sht. Ang sakit ng ulo ko. Dahan-dahan kong inayos ang higa ko at doon ko lang narealize—hindi ko kama ‘to. Puti ang kurtina, malinis ang kwarto, at higit sa lahat, may nakasabit na gitara sa dingding. Kilalang-kilala ko ‘to. Kwarto ni Jeo. Agad akong napahawak sa damit ko—at nagulat sa suot ko. Oversized na t-shirt. Narinig ko na lang na may pumasok mula sa pinto. Jeo: “Finally. Akala ko tatanghaliin ka pa ng gising.” Inilapag niya yung baso sa side table. Parang casual lang, as if normal lang na makita niya akong nakahiga sa kama niya. Y/N: “W-wait… bakit ako nandito? Napatingin siya saglit, habang nakakunot ang noo. Jeo: Seriously? You don’t remember? Y/N: …Hindi? Kinabahan ako. Shocks. Jeo: “You were wasted. As in sobra. Kung hindi ka pinilit ni Mommy na dito ka na lang, malamang nasa kalsada ka natulog.” Y/N: “And yung damit?” Jeo: “Relax. Wala akong ginawa. Si Mama ang nagpalit, hindi ako.” Umupo siya sa gilid ng kama, umiiwas pa rin ng tingin. Kinuha niya yung baso at iniabot sa’kin. Kinuha ko yung tubig at ininom ng diretso. Y/N: “Sh*t… sorry, nakakahiya.” Jeo: (shoulder shrug) “Sanay na.” Napataas ang kilay ko. Oh really, Jeo? Biglang tumunog ang phone niya. May message. Binasa niya saglit, tapos tumayo. Jeo: “Get ready. Pupunta tayo sa beach house.” Y/N: “Ha? Ano?” Jeo: “Extended ang birthday celebration ni Dongdong. Nagkaayaan kanina. He’s expecting you to be there.” Y/N: “Jeo, actually… I have plans today so I can’t come this time.” (Pagsisinungaling. Wala naman talaga akong plano, pero ayokong sumama—not because I had plans, but because of him.) Hindi nagsalita si Jeo. Binuksan lang niya ang phone at tila may tinawagan. Jeo: “Dong, Ninang Y/N said she can’t come.” Ilang segundo lang, narinig ko na si Dongdong na umiiyak mula sa kabilang linya. Napakurap ako. Y/N: “Fine…” Tumayo ako, inagaw yung phone at nakipag-usap. “Don’t cry, Ninang is coming, Dong.” Pilit akong ngumiti sa camera. Nakita ko kung paano nag-shift ang mood ni Dongdong, bigla syang sumaya. Napatingin ako kay Jeo. Nakita ko ang labi niya na bahagyang ngumiti, pero agad ding pinigilan. Did he just… smile? Kinuha niya yung sling bag ko at inabot sakin. Jeo: “Kung wala ka nang kailangan, let’s go.” Napatigil ako, nakatitig lang sa kanya. Jeo: “What?” Y/N: “Wala akong gamit. Uuwi muna ako—” Jeo: “No need.” Tumayo siya at naglakad papunta sa cabinet. Binuksan iyon at bumungad sa akin ang mga gamit na naiwan ko noon—shirts, shorts, yung couple jacket na binili namin sa Baguio, mga lumang dress ko na favorite niyang isuot ko, at iba pang gamit na ginagamit ko kapag dito ako nag-stay dati. Jeo: “Nandito pa lahat ng gamit mo.” I was shocked. For a few seconds, hindi ako nakapagsalita. Y/N: “Jeo, you kept them all this time? Dapat tinapon mo na lang… or binalik mo sakin.” Jeo: “Kung ibabalik ko nun, tatanggapin mo ba?” Kilala niya ako. Alam niyang hindi. Jeo: “Kaya hinayaan ko na lang dito.” Y/N: “Still… you should’ve gotten rid of them.” Jeo: “Simple lang. Alam kong darating ang time na magagamit mo ulit ‘to.” Hindi ako makapagsalita. Pilit iniintindi ang binitawam nyang salita. Y/N: “You make it sound like… you were waiting for me to come back.” Bahagya siyang natawa. Jeo: “Don’t flatter yourself. Wala nang reason para maghintay ako.” Of course Jeo would say that. Always cool, always detached. Y/N: “Good. Kasi I never asked you to wait.” Sarcastic ang tono ko. Tumango lang siya, parang wala lang. Jeo: “Exactly. Kaya huwag mong bigyan ng malisya yung pagtabi ko sa gamit mo.” Napayuko ako at kinuha ang ilang damit mula sa cabinet. Si Jeo naman naglakad palabas. Jeo: “I’ll be at the car. Lumabas ka na lang pag ready ka na.” Pagkalabas niya ng pinto, doon ko lang napansin ang isang sobre na nakaipit sa ilalim ng mga nakatupi kong damit. a letter, his handwriting clear on the front. “To Y/N, My love.” A letter meant for me… pero kailanman ay hindi nakarating. #jeo

About

Legal