Story 3 - Part 9 "Aabot pa ba to sa bayan Jeo?" Tanong ko sa kanya habang nakasakay sa tinatawag nilang kolong kolong. Rinig ko ang umuugong at kumakalampag na bakal sa paligid na parang anytime ay bibigay na. Jeo: Wag ka mag alala, matibay to. Tumawa siya habang hawak-hawak ang manibela. Papunta kami ngayon sa bayan dahil natalo kami sa laro ni Jeo—at ang kondisyon, kami ang mamimili ng supplies. Y/N: Kasalanan mo rin kasi eh, panalo na sana tayo kaso nag-yabang ka pa. Jeo: Hoy, hindi ah. tinesting ko lang kung hanggang saan ang skills ko. Napailing siya pero ngumiti. Maya maya ay nakarating kami sa isang grocery store. Mabilis kaming pumasok at kumuha ng mga nakalista sa papel na binigay ni Tita Ja. Habang nag-iikot kami, ramdam ko ang mga tingin ng ilang tao at may ilang mga camera pasimpleng nakatutok samin. Y/N: Jeo, bilisan mo. Baka dumami na naman ang tao.   Jeo: Relax Y/N, This time I wont let go of your hands. He held my hand tightly, sinisiguradong hindi na kami magkakahiwalay pag dinumog ulit kami ng mga tao. Sa loob ng grocery na puno ng bulungan at camera ng iba, para bang kami lang dalawa ang gumagalaw. Pagbalik naming sa parking, inilapag namin ang mga pinamili namin at umalis, hindi pa nakakalayo, biglang may kumalas sa motor at huminto ito sa kalsada. Y/N: I told you Jeo! Dapat nag sasakyan na lang tayo. Aabutan na tayo ng ulan Sabi ko habang nakatingin sa langit at kitang kita ang dilim ng mga ulap. Jeo: Saglit lang. Madali lang to. Sabi nya habang inaayos ang motor. Maya maya ay biglang bumuhos ang ulan. nagmadali ako kunin ang mga pinamili namin at inilipag sa isang maliit na waiting shed. Y/N: Jeo! mamaya na yan. sumilong ka muna sigaw ko habang patuloy na kinakalikot ni Jeo ang motor pero hindi sya nagpatinag. Y/N: Okay fine, mukang hopeless na rin naman tayo. Tumakbo ako sa gitna ng kalsada, naglalaro na parang bata. Paglingon ko, nakita ko si Jeo—nakatingin sa akin. Jeo: Para kang bata, first time mo ba maligo sa ulan? Y/N: Yes and ganito pala ang feeling. ang saya! Napailing siya pero hindi nagtagal, tumakbo sya at lumapit sa akin. Habang patuloy ang pagbuhos ng ulan, hinayaan naming mabasa ang buong katawan namin. Tumawa ako ng malakas habang umiikot sa kalsada. Jeo: Wag ka masyadong gumitna sa kalsada baka masagasaan ka! Y/N: Can’t you see? walang ibang dumadaan so we’re helpless. maybe this is life’s way of telling us to enjoy the rain. Naghabulan kami sa ulan, nagtatawanan na parang walang ibang tao sa mundo. Hanggang sa bigla siyang tumigil sa gitna ng kalsada, nakatingin lang sa akin. Dahan-dahan siyang lumapit, at bago pa ako makapagsalita, ramdam ko na lang ang mga daliri niya na dahan-dahang humawak sa pisngi ko. Jeo: Alam mo, minsan ang hirap pigilan, Y/N. And before I could even answer, he kissed me. marahan at mabagal, but deepening with every passing second. I didn't flinch. Instead, I felt myself melting into it—into him. When he finally pulled away. magkadikit pa rin ang noo namin, parehong hingal at halos sabay ang bawat paghinga. Jeo: We need to call for help, baka abutan tayo ng dilim dito. Tumakbo sya papunta sa waiting shed kung nasaan ang bag at phone nya. I was left standing in the middle of the road—soaked, shivering, and still thinking about what that freaking kiss was for. Napatingin ako kay Jeo. I noticed his expression shift as he read something on his phone. Hindi ko mapaliwang, may kakaiba, mukha syang galit. Lumapit ako sa kanya, only to catch him quickly exiting the app—like he was hiding something. Y/N: Jeo, ano yan? Nilapit ko ang sarili ko para silipin ang phone, pero mabilis niyang iniwas at itinago sa likod. Jeo: Ah wala. Nagpasundo na ko kay daddy. Ngumiti siya pero halatang pilit, halatang may tinatago. Ramdam kong may mali. Jeo: Don’t worry susunduin na tayo…and Y/N, pwede ba? wag ka muna hahawak ng phone. Please. ramdam ko hindi lang ulan ang bumabagsak sa paligid namin. May bagyong paparating at ang sentro ng bagyo, Ako mismo. - @serenemoons_